Józef Bigos (1890-1966)
Człowiek na wskroś renesansowy, który całe swoje życie chodził w „suknianyk portkak”. Jedynie służąc w wojsku austriackim na froncie włoskim zmuszony był ubrać mundur. Cieszył się wielkim szacunkiem i uznaniem, jako wybitny artysta, zarówno w Bukowinie jak i poza nią. Był pasterzem, przewodnikiem tatrzańskim, muzykantem, ale przede wszystkim twórcą ludowym, pionierem podhalańskich sztuk metaloplastycznych. Na wzór Witkiewicza stworzył nową jakość sztuki ludowej, adaptując wiele przedmiotów codziennego użytku do podhalańskiej kultury. W pierwszym konkursie, ogłoszonym na Podhalu w 1947 roku przez powstający Instytut Wzornictwa Ludowego, Józef Bigos za eksponaty z metalu i skóry otrzymał główną nagrodę. W latach 1955-1956 na zlecenie „Cepelii” zostały zorganizowane w Domu Ludowym kursy rękodzieła ludowego w dziedzinie metaloplastyki i skórnictwa. Całość przedsięwzięcia merytorycznie nadzorował Józef Pitorak, ale jego część praktyczną prowadził nie kto inny, jak Józef Bigos. Uczestnikami kursu byli m.in. Adam Kuchta, Bronisław Dziadoń, Franciszek i Józef Koszarkowie i wielu innych, uznanych artystów rodem z Bukowiny. Indywidualny styl twórczy Bigosa już za jego życia doczekał się specjalnego nazewnictwa, określającego jego charakterystyczne formy. Wysublimowany typ spinki, torebki czy klamry do dziś nosi nazwę „bigosówki”.
